let's talk about our pajamas!

هیچ وقت رژ قرمز دوست نداشته ام.حالا اما پررنگ تر از همیشه روی لبانم می کشمش.خط چشم مشکی خیلی غلیظ ای  که عموما یکی دو بار در سال استفاده می کردم را با دقت تمام دور چشمهایم می کشم.انگار که دوست دارم پر رنگ کنم همه چیز را.که به چشم بیایم.بیشتر برای خودم.خیلی وقت است که خودم را دوست نداشته ام انگار.حالا از میهمانی بازگشته ام و زیر دوش ایستاده ام و در آینه ی روبرو خودم را نگاه میکنم.قطره های آب به نوبت روی تنم سر می خورند.لب هایم قرمز ،چشمهایم سیاه ،گونه هایم صورتی و بعد از مدت ها حس می کنم که خودم را دوست دارم.می خواهم برای همیشه همین طور سرم را به دیوار تکیه دهم و آب هی برای خودش لیز بخورد و من همین طور هی خودم را دوست داشته باشم. به قیمت یک رژ قرمز و یک جفت چشم نقاشی شده.نمی خواهم برگردم آن بیرون که بشوم آن مهسای همیشه خسته ی بی روح و بی رنگ .می خواهم همین طور پر رنگ این جا بنشینیم برای خودم ساره گلین بخوانم.آن بیرون آدم ها مرا طور دیگری می خواهند.طور دیگری دوستم دارند.یک مدت مقاومت می کنم که ملت مرا همین طور که هستم دوست داشته باشید بعد می گویم به درک اصلا دوست نداشته باشید.بعد می بینم که نمی شود.نمی شود که کسی آدم را دوست نداشته باشد.کمی از موضع خودم کوتاه می آیم و سعی می کنم جوری باشم که آنها می خواهند.این جاست که حالم از خودم به هم می خورد.این جاست که دلم برای خود واقعی ام تنگ می شود.نه که خود واقعی ام پخ خاصی باشد اما آن طور راحت ترم.فرق این خود اورجینال و خود مشمئز کننده مثل فرق پیژامه و کت شلوار است.پیژامه به مثابه ی بهشت است .من از بهشت خودم رانده شده ام .بس که خرم.