درد را از هر طرف که بنویسی درد است

این چند روز که اینترنتم قطع بود هی در ذهنم کلماتی می چرخید که قرار بود این جا تبدیل به جمله شوند.اما الان هیچ چیز نیست.همه ی اتفاق ها در لحظه های وقوع،وقتی که داغ و تاره اند جالب و قابل گفتن اند.بعدش همه چیز لوس می شود.اصلن الان از اینکه برایتان بگویم چرا چهارشنبه تمام راه تا خانه را مثل هایدی این ور و آن ور پریدم و نیشم تا بناگوش باز بود عقم می گیرد.از این که بگویم بعد از مدت ها خواب های رنگی دیده ام خنده ام می گیرد.یا این که بگویم موقع دیدن یه حبه قند هی اشک می ریختم مسخره است.این ها و خیلی بیشتر از این ها برای من اتفاق می افتد و مسخره و حوصله سر بر است که اینجا بنویسم شان.عاشقی کردن های من ، زندگی من به چه درد کسی می خورد؟به سرم زده بود که بیایم اینجا مثل برنامه های شب رادیو برایتان قصه بگویم.قصه های قدیمی و ادامه دار.هرچقدر هم که خز و کلیشه ای باشد بهتر از زندگی من است.روزهای من واقعی تر از آنند که بشود آن ها را نوشت.آن قدر واقعی و گاهی زیادی تلخ (بیشتر از ظرفیت من بیست ساله ی تازه اول راه)که باورش برای خودم هم سخت است.این که بار این همه مسئولیت ناگهان و ناخودآگاه روی دوشم افتاد ترسناک است.هر روز خسته تر از دیروزم.هر روز فرسوده تر.هرچقدر فکر می کنم می بینم آخرین باری که واقعن و از ته دل خوشحال بودم بیست و یک خرداد هشتاد و هشت بود.وقتی که ف و ن هنوز ایران بودند.وقتی کسی فکر رفتن نبود.حسرت نیست.اشک نیست.هیچ چیز نیست.خالی ام.خالی ِخالی.پر نمی شوم به این زودی ها.اگر غرغر است و حوصله ندارید.شرمنده ام .نخوانید این جا را.ولی وقتی همه چیز درد است نمی شود از خوشی نوشت.درد را نمی شود پیچاند و کش و قوس داد تا چیز جدیدی از آن بیرون بیاید.درد را باید کشید مثل یک نخ سیگار...