علوم پایه.علوم پایه؟ام؟ راستش بهتر از چیزی بود که فکر می کردم .نتیجه اش را که نمی دانم اما ابهتش واقعن آنقدر نبود که نشان می داد.تنها چیزی که این امتحان و کلن این نوع فشارهای وحشتناک ِ یهویی به آدم یاد میدهند این است که آدم نباید کل زندگی اش را در آن مدت وقف شان کند.باید همانطور که قبلن زندگی می کرد پیش برود فقط کمی فشرده تر. کمی هول هولکی تر.کمی نه.خیلی حتی.یعنی نباید دکمه ی استاپ زندگی ات را بزنی فقط برای این که یک امتحان کوفتی لعنتی داری و تمام برنامه های خوب و قشنگ و رویایی ات را محول کنی به بعد امتحان.چون یکهو می آیند و برنامه ی ترم بعدت را کف دستت می گذارند و میبینی که دو روز بعد امتحان کلاس داری !اینجاست که یاد می گیری آینده را الان زندگی کنی و هی توهم ِ وقت ِ آزاد ِ گل گشاد را نزنی.(سلام آقای میم .میم)به هر حال که من روحیه ام را نباخته ام و با استناد به قانون معروف ِ خودساخته ام (فشار بیشتر ، بازده بیشتر)تصمیم دارم همچنان روی پیشروی برنامه هایم حساب کنم.هی نمی شود که با همان راههای قبلی مرحله های سخت را برد.هی باید راه جدید رفت و هی باخت و هی دوباره از اول شروع کرد.بعله