یک خواهش کوچک

متنفرم از این که این ها را این جا بنویسم اما لازم است .ببینید دوستان و خوانندگان گرامی این جا وبلاگ من است.وبلاگ یک چیز بسیار شخصی است .مثل خانه ی آدم است.هر کس به عنوان مهمان می تواند وارد این خانه شود و قدمش هم روی چشم.اما حق ندارد درتصمیماتی که در این خانه گرفته می شود یا حرف هایی که در این خانه زده می شود دخالت کند.مثال بدی بود.نمی دانم چه طور توضیح بدهم.اقا جان به طور مستقیم این که چار دیواری اختیاری.این جا را دقیقا برای این باز کردم که حرف هایی را که نمی شود زد و فکرهایی که نمی شود با همه در میان گذاشت را بنویسم.از این که همه از من بازخواست کنند که چرا فلان پست را گذاشتی و منظورت از فلان چیز چه بود متنفرم.اشتباه نکنید.اگر کامنت هایتان مبنی بر اعلام همدردی و همراهی با پست ها و این ها باشد بدون درنگ تایید می شود و من بی نهایت خوشحال می شوم از این که ببینم دغدغه های مشترکی داریم .به خدا من آدم عنی نیستم.فقط می خواهم که ملت به حریم شخصی من احترام بگذارند.یعنی از وقتی یک سری سوالات راجع به پست هایم می شود دیگر راحت نیستم در نوشتن.این که من پریود می شوم و این جا در باره اش مینویسم یک امر بسیار عادی است .ربطی هم به این که من دانشجوی پزشکی هستم و برای پزشک ها معمول است و فلان ندارد.من به عنوان یک فرد مونث حق دارم که از بالا و پایین شدن هورمون هایم که دلیل خیلی از تغیرات رفتاری ام است بنویسم .کار خلاف جرمی نکرده ام .این که از دلتنگی ها و خوشی های احمقانه ام می نویسم کار عجیب و دور از ذهنی نیست.حق من است که در وبلاگم از خود واقعی ام بنویسم.این که این قضیه برای بعضی عجیب است مشکل من نیست.خلاصه ی کلام  این که این جا تنها جایی است که من می توانم خودم باشم.عاجزانه از شما خواهش می کنم این یک جا را از من نگیرید .بسیار متشکرم.