از این فرهادکش فریاد

این روزا تو گودر میان مینویسن که تو بهشت مثلن هرروز 6 صب بیدارت میکنن میگن امروز تعطیله و دل خوشی هایی از این دست.من امابهشتم یه جا دیگه اس.یه چیز دیگه اس.بهشت من اونجاست که محمدرضا و نازی و فرناز و ناهیدومریم و ...تو آمریکا و فنلاند و کانادا و دانمارک و انگلیس وهر گور دیگه ای نباشن. بهشت اونجاس که بیان بگن ببین همه ی عزیزات اینجا ان و اینجا می مونن.بهشت یعنی صبح از ترس و اضطراب از دست دادن یکی دیگه شون از خواب پانشی.اونجاس که شبا بالشت خیس نشه از اشکایی از غصه ی نبودنشون میریزی.بهشت ایرانیه که اونقدر قابل تحمل باشه که ملت پا نشن  واسه داشتن  رفاه و آزادی همه زندگیشونو ،خاطراتشونو،عزیزاشونو ول کنن برن.بهشت اونجاس که هی نشینی به خودت بگی:من که می دونم ...هم چند سال دیگه میره. اونوقت تو می مونی و حوضت.بهشت اونجاس که آدم مجبور نشه روزای خوب با هم بودن و واسه خاطر نبودنشون فراموش کنه. جهنم همین روزای گه و نکبت دل کندنه...تف به این بدبختی های زوری...تف به رفتن هایی که برگشت نداره...تف بهت روزگار