از خودم ناراضی ام.از این که چیزی را که نباید شروع می شد و ادامه داد را ادامه می دهم.از این که میدانم تهش خوب نیست.حداقل الان خوب نیست.از این که وسوسه اش دیوانه ام می کند.من کی آدم میشوم؟من کی یاد میگیرم که  آدم ها هرچقدر هم بزرگتر از من باشند حق ندارند روابط ام را و زندگی ام را آن طور که می خواهند در ذهن شان پیش ببرند؟ یا باید یاد بگیرم که قاطع و محکم بگویم نه (حتی اگر به قیمت برچسب خوردن های متفاوت باشد) یا ترس لعنتی را بی خیال شوم . مثل تمام کلیشه های دنیا دومی سخت تر اما لذت بخش تر است.شت