این پست برای خواندن نیست

پریود که میشم ساکت تر میشم...تنها تر میشم...اون حس میل به مردن یهویی زیاد میشه توم...تمام شبهای این یه هفته به این امید که دیگه بیدار نشم خوابم میبره...ولی این صبح لعنتی میاد...لخته های خون زنده بودن ام رو بیشتر می کوبه تو صورتم...این کارهای روتین ،این برنامه های منظم حالم رو بهم میزنه...چرا تموم نمیشه؟چرا تموم نمیشم...بهانه و غر نیست...ژست غم نیست ...هیچی نیست...مشکل همینه که هیچی نیست...همه چیز خالیه...نگاه ها...دوست داشتن ها ...زنده بودن ها...قبلنا داغون که میشدم میگفتم تنها چیزی که باعث میشه زنده بمونم فلان...اما الان دیگه بهونه ای نیست...هیچی نیست...تحقیقا مرده ام نقطه